کهکشان خاطراتم را دیریست که در آسمان ابری احساسم روی شهابی از جنس نور ، به بالین قاصدکی بسته ام تا شاید صدای آرزوهایم را به گوش معبودم و یگانه ی عالمم برساند...
ستاره ها مدت هاست که صدای آرزوهایم را نمی شنوند!
سیاهی ، چهره ی ستاره هایم را در خود بلعیده است...
نور، تنها واژه ایست که با قلبم غریب است....
شهابها آرزوهایم را گم می کنند، بهتر است بگویم: شهابها آدرس آرزوهایم را به دست باد سپرده اند،انگار هر لحظه مرگ آرزوهایم فرا می رسد... انگار سیاره ها و منظومه ها با ارزوهایم سر جدالند... انگار قاصد قاصدکم را باد برده است...!!!
شگفتا!!! که زیباترین خاطراتم در بستر فاجعه اتفاق افتادند و نفرتا که زیباترین آنها ،نفرت انگیزترین آنها شده است!
باز امیدوارم ، خوشحالم و لحظاتم را به شادی می گذرانم و خرسندم از این که تنهایی چون تو دارم.
سلام....آخه یه مرد چرا باید دلش بگیره؟